Դժուարահաւան

adj.

χαλεπαίνων, δυσαποσπαστῶς ἕχων saevus, acerbus, implacabilis Անհաւան. անամոքելի.

Չկարէր հաւանեցուցանել, վասն զի դժուրահաւանք էին. (Ոսկ. մ. ՟Բ. 11։)

Բարկանալովն ոչ շահիմք. (զդժուարահաւանս. Ոսկ. յհ. ՟Ա. 25։)

Որ դժուարահաւանքն են (օրինաց), այնոցիկ պատուհասս հասուցանել։ Քաջահաւան լինիցի ... որ դժուարահաւանն է. (Պղատ. օրին. ՟Ա. ՟Թ։)

Վասն դժուարահաւան բնութեանս. (Իգն.։)

Դժուարահաւան ի բարին, եւ դիւրաշարժ ի չարն. (Լմբ. ժող.։)

Երիվար դժուարահաւան. (Առ որս. ՟Դ։)

Եւ իբր Դժուարաւ հաւանելի. դժկամակելի.

Դժուարին եւ դժուարահաւան լինիցի բնակեցուցողին եւ օրինադրին. (Պղատ. օրին. ՟Դ։)